tag:blogger.com,1999:blog-8760131391135014452023-11-16T11:53:31.369-04:00AROUSA Vilanova SentimentalEn memoria de Nito Portas ChazoB.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.comBlogger121125tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-11936959133809828122017-09-09T06:53:00.001-03:002017-09-09T06:55:28.036-03:00VILANOVA NA PROCURA DAS SÚAS ORIXES<span style="background-color: white; color: #1d2129; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;">Remataron as excavacións arqueolóxicas en Cálago para investigar as orixes históricas de Vilanova. Dúas semanas de traballo só permitiron arroxar algo de luz sobre os asentamentos antigos desta zona, pero vanse precisar máis catas para ampliar coñecementos sobre a orixe castrexa e tardorromana. Cos materiais atopados os arqueólogos conclúen que esta atalaia arousana estivo habitada dende a época castrexa (Sec. IV a.d. C.) ata o Século IV de</span><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #1d2129; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px;">spois de Cristo (era da dominación romana). Tamén atoparon indicios de que puido seguir poboada ata o século VII, cando se data o mosteiro de Cálago. A torre campanario do escudo vilanovés é de orixe románica, do século XII. No inventario arqueolóxico inclúense restos de pezas dunha ánfora romana como as que se facían en Andalucía para transportar líquidos; restos de cerámica castrexa da Edade do Ferro; partes dun morteiro romano; cerámica fina e cerámica común como a da romanización; restos de metal e mesmo anacos de tégula (tella).</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh63OXC1AN6hJRdkcuf6W68EIPk3G8RtysM1PihSlPG6Ia8_Z3DmRP_BN6kvghhhPdIg6OK7Yqx1HcwtXZSKyXmDzLFqHUHdvfl1ePMULOGgUCZwukVmsAy_lKlk7hrdXyERKXBMOZz9hP6/s1600/Cemiterio+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh63OXC1AN6hJRdkcuf6W68EIPk3G8RtysM1PihSlPG6Ia8_Z3DmRP_BN6kvghhhPdIg6OK7Yqx1HcwtXZSKyXmDzLFqHUHdvfl1ePMULOGgUCZwukVmsAy_lKlk7hrdXyERKXBMOZz9hP6/s320/Cemiterio+1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxDgvQ7W8BOO3BdJWeEMaa9_swpijUUpyYgv_uXxnUK-Hq8WWOYboA7uHYTKGOm_45Wc4BWBHAcTB_96gFBhXHzlFuAyPzONkffMJy5KGzX4DeTQg3M9Kb7A28si4aTyUEUosw0Tjlpq8z/s1600/Excavaci%25C3%25B3n+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxDgvQ7W8BOO3BdJWeEMaa9_swpijUUpyYgv_uXxnUK-Hq8WWOYboA7uHYTKGOm_45Wc4BWBHAcTB_96gFBhXHzlFuAyPzONkffMJy5KGzX4DeTQg3M9Kb7A28si4aTyUEUosw0Tjlpq8z/s320/Excavaci%25C3%25B3n+1.jpg" width="320" /></a></div>
B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-77413906580980561272016-03-26T16:15:00.000-03:002016-07-29T11:32:17.849-03:00Vellos Mariñeiros<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuyRhgoMbPdUizdJVpeG-eqGi6ekMDbOH8-wAx9yfk7tJ8khZ0ULRbMM1FKabD3nU9TOWXj59ipZlnEwkodX_jzmC04PuXI2GWCeX_zFV5pZFDN4juaJjO_n0Myux2Ri7SIZpXNhxm_wQH/s1600/Rajoy+Casa+do+Mar1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuyRhgoMbPdUizdJVpeG-eqGi6ekMDbOH8-wAx9yfk7tJ8khZ0ULRbMM1FKabD3nU9TOWXj59ipZlnEwkodX_jzmC04PuXI2GWCeX_zFV5pZFDN4juaJjO_n0Myux2Ri7SIZpXNhxm_wQH/s320/Rajoy+Casa+do+Mar1.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="background-color: white; color: #141823; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.32px;">Durante moitas décadas formaron parte da paisaxe humana de Vilanova. A maioría eran vellos mariñeiros, deses que nunca morren porque non queremos esquecelos. Trátase doutra xeneración perdida, pero non por mor da irrupción de sustancias estranas senón polo inexorable paso do tempo; polas feridas que vai deixando a vida a bordo ou polas poutadas da cruel enfermidade. Moitos vilanoveses do século XX lembrarán aos señores Joaquín Castelo, Manolo Charlín Cardalda o de Regina, a L</span><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.32px;">uis Riveiro, Angelito Grande, Juan Nieto Diós Chiquita, Manolo Martínez Sós, Enrique Portas, Joaquín R. García o Raiano, Benito do Patín, Benito Fernández, do Castro, Paco Ferro Pies, e o de Vidal, entre outros. Case ningún está xa entre nós, pero sí estaban nesta foto corresponde a unha festa local, probablemente a do Carme, celebrada na Casa do Mar en 1983 ou 1984.</span>B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-19692178845667400742016-02-22T14:14:00.001-04:002016-02-22T14:36:43.943-04:00Juansiño, rei do Entroido<span style="background-color: white; color: #141823; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.32px;"><b>VILANOVA</b> volveu vibrar coa celebración da estrafalaria festa do Momo, que pecha o carnaval. Ainda que sexa un día cada ano, quitámonos de enriba a inxusta etiqueta de "pobo aburrido". Demóstrase que os vilanoveses somos partidarios da esmorga, pero cun singular sentido do humor e cada cousa no seu tempo. O entrañable amigo Juansiño estase convertendo no rei do Entroido formando parte dunha comparsa espectacular dirixida por Jesus María. Un recordo agradecido para José Luis Prado e a coral polifónica, responsables da recuperación e reforzamento desta tradición popular e, por suposto, noraboa ós organizadores actuais. E unha forte ovación para todos os participantes que son moitos e tremendamente divertidos.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO8SXYViJ9lgzVm0zfIs1Cfhzd28A3pKTusiWbEF0uxjGsrpYgImFPdyqOyT70c8GRPV_CfiXQcIWZ28YB937CFyc50d_-A3KzmHpg_Qshf3edSgRYlTd0RwLcYQGH8x4TDToQxzdrabrB/s1600/Momo+4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO8SXYViJ9lgzVm0zfIs1Cfhzd28A3pKTusiWbEF0uxjGsrpYgImFPdyqOyT70c8GRPV_CfiXQcIWZ28YB937CFyc50d_-A3KzmHpg_Qshf3edSgRYlTd0RwLcYQGH8x4TDToQxzdrabrB/s320/Momo+4.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD00vxE0tqPNuS0vm2mfigguM_vAgYi9tnNsbWt_t3qs3VJ0vF1G1ynLLPx8VrhBFejaND9sllOyvyI3ekpl6gkdotFbWilWXnHOz7Wh1oNNGxc8G76PafVBRAfE37G8hbl1tj9VLkCyM1/s1600/Momo+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="207" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgD00vxE0tqPNuS0vm2mfigguM_vAgYi9tnNsbWt_t3qs3VJ0vF1G1ynLLPx8VrhBFejaND9sllOyvyI3ekpl6gkdotFbWilWXnHOz7Wh1oNNGxc8G76PafVBRAfE37G8hbl1tj9VLkCyM1/s320/Momo+1.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="background-color: white; color: #141823; font-family: "helvetica" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.32px;"><br /></span>B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-77132917038525934132015-11-05T12:47:00.000-04:002015-11-05T13:16:16.205-04:00¡Dejadnos Vivir!Manolo Galo publicó su libro biográfico <b>¡Dejadnos Vivir!</b>, de cuya elaboración ya hemos hablado con anterioridad. Entre sus 250 páginas contiene una serie de fotografías que yo desconocía y que resultan muy interesantes para ilustrar una época controvertida de la reciente historia de Vilanova. Echo en falta una imagen de la banda <i>Tatum Cocó Boá</i>, tan mítico como efímero grupo musical que no llegó a triunfar pero que nos dejó su sello de punk arousano. De la lectura atenta de este ¡Dejadnos Vivir! podemos extraer diversas conclusiones. Cabe resaltar que Manolo cuenta su verdad a su manera, incluso reconociendo errores cometidos, pero deja patente una gran realidad: que resulta muy difícil erigirse en juez de uno mismo. Hay capítulos de la historia de Manolo que sus antiguos amigos habríamos contado de manera muy diferente, pero en todo caso cabe agradecerle que haya intentado -no sé si logrado- mostrarse sincero. Uno de los puntos que más me llama la atención de esta biografía es que Manolo parece como si hubiera querido ser Nito Mengoa. Son numerosas las alusiones del autobiografiado a nuestro amigo del alma en las que no logra disimular su admiración por él. Nito tenía carisma, don de gentes, facilidad natural para empatizar y comunicar, una personalidad fuerte y al mismo tiempo sensible que lo convertía en centro de atención. Por eso no resulta extraño que incluso la foto de portada sea la de Nito profiriendo un grito de rebeldía (podría ser el grito y la imágen icónica de toda una generación). Tal vez sin pretenderlo, Manolo Galo transforma buena parte de su biografía en un canto a la frustración que sintió durante muchos años al no poder ser como Nito Mengoa. El libro dice mucho más, pero la vida y milagros de Galo ya nos sorprenden poco a quienes lo conocemos desde que vestíamos pantalón corto. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8Y5ejEoaTroAqag6gtBsP0PGepA5m8gsTqDdMZxumiundmQV_a4unyczYGJ3_qHKaHksGKoAp4dVH3XKbCeJiLy0OLIieYWsjY8_hqCtH4m7XGJZAQBGrs_t3EX0Dgw-6wgwJj9c7ee63/s1600/A+basca+libro+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8Y5ejEoaTroAqag6gtBsP0PGepA5m8gsTqDdMZxumiundmQV_a4unyczYGJ3_qHKaHksGKoAp4dVH3XKbCeJiLy0OLIieYWsjY8_hqCtH4m7XGJZAQBGrs_t3EX0Dgw-6wgwJj9c7ee63/s320/A+basca+libro+1.jpg" width="221" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiR5K8T0Xc6ABqIogJj8wQ57HVbcvvBK77vWEQUKfeHS5HskasKKFaULMuIWmC_nH7s7SIQWPrMJZnTrkWwq8nmCjotHwlr0ACXfFUuan0ddNg43hQ7GOzj85NDWEPaOGF7blUXVCsxCJM/s1600/A+basca+f%25C3%25BAtbol+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiR5K8T0Xc6ABqIogJj8wQ57HVbcvvBK77vWEQUKfeHS5HskasKKFaULMuIWmC_nH7s7SIQWPrMJZnTrkWwq8nmCjotHwlr0ACXfFUuan0ddNg43hQ7GOzj85NDWEPaOGF7blUXVCsxCJM/s320/A+basca+f%25C3%25BAtbol+1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkS0ofkBTniP3ClJMmPftfmV9JqwLx6u4Ir-AP1I4o2m148YUhvW7XZXEPuiQ7A5bqck0-I1IW9WgvbGHpMpGFAh9B-d6uA7AXpZkjU82n4qOuMc5AZ2B_i9ofUSvkIkCbTyzUA3oZjdwl/s1600/A+basca+TH+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkS0ofkBTniP3ClJMmPftfmV9JqwLx6u4Ir-AP1I4o2m148YUhvW7XZXEPuiQ7A5bqck0-I1IW9WgvbGHpMpGFAh9B-d6uA7AXpZkjU82n4qOuMc5AZ2B_i9ofUSvkIkCbTyzUA3oZjdwl/s320/A+basca+TH+2.jpg" width="249" /></a></div>
B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-17532329426838275862015-05-23T06:54:00.002-03:002015-05-23T06:54:33.547-03:00Plaza en memoria de D. Carlos Samartín<div style="background-color: white; color: #141823; font-family: helvetica, arial, 'lucida grande', sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.3199996948242px; margin-bottom: 6px;">
<span style="line-height: 19.3199996948242px;">El que fuera médico de Vilanova durante más de seis décadas ya cuenta con una plaza a su nombre, justo en una pequeña rotonda al lado de la casa que habitó hasta su muerte. Su familia, alcalde, párroco y autoridades, así como un numeroso grupo de amigos y vecinos, asistieron al acto de descubrimiento de la placa que recuerda a "una institución vilanovesa". Al lado de la placa</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXicgLZdSNLqEo4gRGMxHmi92S-Viw8W20qA2l9Fi-kdXazyHOhXijZOKpq1caoLQBizecuBOL_cso_hI0EX233IYb-Y04UpVEOufmNOwLQC97ey1XifR5MbD2cUT_qWbP_NVXSTJvN8hx/s1600/Amigas+y+viuda+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXicgLZdSNLqEo4gRGMxHmi92S-Viw8W20qA2l9Fi-kdXazyHOhXijZOKpq1caoLQBizecuBOL_cso_hI0EX233IYb-Y04UpVEOufmNOwLQC97ey1XifR5MbD2cUT_qWbP_NVXSTJvN8hx/s320/Amigas+y+viuda+1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcdKRC418Q2DHnkamMmD3Ol9h88lQXLiVofO4WpbrRcxYG-_8yKO70AjEx7S7daZuGu3hRNGSp-TXIGv4A-RIXnQZGBu5j632HFIY3-tY9Ab0yDGeSbvnHerm3zed1Ja4vM1Ba5q6Ig7B9/s1600/D+Carlos%252BNarciso1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcdKRC418Q2DHnkamMmD3Ol9h88lQXLiVofO4WpbrRcxYG-_8yKO70AjEx7S7daZuGu3hRNGSp-TXIGv4A-RIXnQZGBu5j632HFIY3-tY9Ab0yDGeSbvnHerm3zed1Ja4vM1Ba5q6Ig7B9/s320/D+Carlos%252BNarciso1.jpg" width="320" /></a></div>
se plantó una araucaria, árbol que había adornado el jardín d<span class="text_exposed_show" style="display: inline; line-height: 19.3199996948242px;">e la casa del médico durante décadas. De este modo, Vilanova -que ya había reconocido en vida a Samartín como Hijo Adoptivo-, rinde homenaje a un hombre con carisma, enérgico, entregado a su familia, a sus amistades y sobre todo a sus pacientes. La figura de Don Carlos va a ser recordada durante muchos años porque vivió intensamente y su presencia fue constante en la vida social vilanovesa, desde los años 50 del siglo pasado.</span>B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-28454816579784254992014-12-09T14:56:00.002-04:002014-12-09T14:56:48.583-04:00Vistas aéreas de Vilanova (1961-1969)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo3nSW4zJMCE5XxPk1Qx9lzXZXYyqG_bs8ODn_Ag9LPNwOwncnzwo9pe1fnzmcJwCeMEZFVr_4Ry3CPWx6-hn00Sc_g8QRJgOL5Fc5bvSWQqtLsXFhwkD3azcWWLDIuc-Wnr9s31HJIcQ8/s1600/Vilanova+vista+recortada+61.tif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo3nSW4zJMCE5XxPk1Qx9lzXZXYyqG_bs8ODn_Ag9LPNwOwncnzwo9pe1fnzmcJwCeMEZFVr_4Ry3CPWx6-hn00Sc_g8QRJgOL5Fc5bvSWQqtLsXFhwkD3azcWWLDIuc-Wnr9s31HJIcQ8/s1600/Vilanova+vista+recortada+61.tif" height="177" width="320" /></a></div>
<span style="background-color: white; color: #141823; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.3199996948242px;">Panorámica tomada en branco e negro por un avión do exército do Aire con boa definición. Ainda se aprecia a ensenada que dividía O Castro de Vilamaior, acualmente recheada. Pódense contemplar tres das catro fábricas de conservas: Don Antonio e Hijos de Juan González, na Basella, Sucesores no Cabo e falta Lafuente na punta do Castro, pois queda fora da imaxe. A Igrexa parroquial ainda non estaba rematada, faltáballe o campanario. Todavía pervivían</span><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.3199996948242px;"> o grupo escolar José Antonio, o cine Coliseo, o Concello antigo e a praza do peixe. Era unha Vilanova máis pobre, pero conservaba a raigame mariñeira que tanto gabara Julio Camba no seu tempo. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXiicopd1E7KPLjDHjBMAHPWeUkTAVf_-1dUguvneyB_-eh9rNo83datyo7_QuetwZq9JNkUFUfejqXDOPzCfM6zxoUitpnGjOumK6RZrPnJIX3M-K2hDIeBCLpE18BWqQwgfDGPDUpbbs/s1600/Vilanova+Vista+anos+60.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXiicopd1E7KPLjDHjBMAHPWeUkTAVf_-1dUguvneyB_-eh9rNo83datyo7_QuetwZq9JNkUFUfejqXDOPzCfM6zxoUitpnGjOumK6RZrPnJIX3M-K2hDIeBCLpE18BWqQwgfDGPDUpbbs/s1600/Vilanova+Vista+anos+60.jpg" height="212" width="320" /></a></div>
<div>
<span style="color: #141823; font-family: Helvetica, Arial, lucida grande, tahoma, verdana, arial, sans-serif;"><span style="font-size: 14px; line-height: 19.3199996948242px;"><br /></span></span><span style="background-color: white; color: #141823; font-family: Helvetica, Arial, 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.3199996948242px;">A segunda imaxe, en cor, reflicte a Vilanova de finais dos anos 1960. Foi tomada no sentido Levante-Poniente e xa se poden salientar varios cambios na fisonomía da vila: Está construido o colexio novo, diante do Concello, igual que o edificio do Círculo Martímo e mais o de Pintos, e estase edificando o bar Snob, fronte ó cine Coliseo; a Igrexa xa ten o campanario, e na Ría xa se poden observar ducias de bateas de mexillón. Á esquerda contémplase O Terrón, a Ansuiña e a fermosa ensenada entre O Castro e Vilamaior.</span></div>
B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-43569156300643757272014-10-25T19:08:00.001-03:002016-07-29T11:33:08.970-03:00Recuerdo de D. Carlos Samartín<span style="background-color: white; color: #141823; font-family: "helvetica" , "arial" , "lucida grande" , "tahoma" , "verdana" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.3199996948242px;">DON <b>CARLOS SAMARTIN CORNES</b>, médico de Vilanova de Arousa durante más de seis décadas, falleció el pasado jueves a los 93 años. Centenares de arousanos despidieron el viernes con aplausos su féretro, una reacción insólita para mi, tras concluir el funeral en la iglesia parroquial de San Cipriano. Don Carlos era "una institución vilanovesa", en palabras de don Lino Arcos, que glosó al médico y al amigo tras la misa. Además de perder a esa "institución", Vilanova despide a un hombre con</span><span class="text_exposed_show" style="background-color: white; color: #141823; display: inline; font-family: "helvetica" , "arial" , "lucida grande" , "tahoma" , "verdana" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; line-height: 19.3199996948242px;"> carisma, vehemente, divertido, entregado a su familia, a sus amistades y sobre todo a sus pacientes. El párroco don Tucho Sineiro lo definió como "una buena persona y excelente profesional", pues durante su vida se comportó como un auténtico servicio de urgencias que atendía a los enfermos a cualquier hora del día o de la noche. Su ojo clínico era proverbial, tan fiable que muchos vilanoveses agradecidos no se cansan de alabar el acierto de sus diagnósticos. Vilanova reconoció en vida a Sanmartín, otorgándole la distinción de Hijo Adoptivo. Ahora, el Concello tiene la intención de dedicarle una plaza para que su nombre perdure. En todo caso, la figura de Don Carlos va a ser recordada durante décadas porque vivió intensamente y su presencia fue constante en la vida social vilanovesa, dejando huella en cuantos le conocimos y disfrutamos de su carácter abierto y extrovertido. Descanse en paz el médico de Vilanova.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiPvjy-XMl-NiefWRnBCOit-MsRqOaQ4w2NKZ79wpZDnSlSn4EQM65DkNjZwhNXmVjF5cR3fWFRUFWSOmqdUDmxIQZap09MoCK9Q0n6qQiBzwresGw9N3PNMK_Fb0zLg6fOVaOIzuIGZgw/s1600/Don+Carlos+discurso.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiPvjy-XMl-NiefWRnBCOit-MsRqOaQ4w2NKZ79wpZDnSlSn4EQM65DkNjZwhNXmVjF5cR3fWFRUFWSOmqdUDmxIQZap09MoCK9Q0n6qQiBzwresGw9N3PNMK_Fb0zLg6fOVaOIzuIGZgw/s1600/Don+Carlos+discurso.JPG" width="400" /></a></div>
B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-53075696686890902772014-07-31T14:03:00.000-03:002014-07-31T14:04:14.399-03:00IMAXES DE VILANOVA E ILLA 1986<div>
<b>Comparto enlace do reporteiro Benjamín Rey en youtube. Son imaxes fermosas da Vilanova e da Illa de 1986. É un vídeo bastante longo gravado en sistema Beta. </b></div>
<div>
<br /></div>
http://www.youtube.com/watch?v=sfN7uhWJdEY&feature=share&list=UUqbD2jNNcy909J1GtGwGx_Q&index=1B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-44353233238525867472014-07-31T14:02:00.001-03:002014-07-31T14:04:54.408-03:00Nito Mengoa 5º AniversarioCando se cumple el 5º aniversario de la marcha de Nito Portas, quiero recordar una faceta interesante de nuestro amigo inolvidable. Me refiero a su vocación de escritor. Como sabéis, Mengoa era un gran contador de historias, un buen orador, un tertuliano ameno y tenía cualidades de fabulador. Según la definición de Torrente Ballester, "para ser escritor hay que tener algo que contar y saber cómo contarlo". Aunque escribió poco, Nito dejó constancia de su sensibilidad en relatos cortos como El Extranjero, escrito poco después de regresar de Australia. Durante un tiempo (1990) colaboró conmigo en el Xornal Diario de Pontevedra, un periódico que apenas aguantó dos años en los kioskos. También fue presentador del programa de debate O Escandallo, en los primeros tiempos de Telesalnés. En los pocos meses de colaborador del Xornal recuerdo una entrevista a un camello de orígen francés, un tal Pedro, que nos dejó un titular memorable: "Un hombre sin dinero es un bulto sospechoso". También recuerdo una frustrada entrevista con su amigo del Instituto Ramón Cabanillas, el escultor Paco Leiro, cuando en su estudio de Corvillón modelaba el Sireno, figura totémica<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6q2IOm6FmHaX6L5_2kITJSbeKV-sQKid5g-YpNsZZkozuQNaIu3sX9lrKW2pqctaG7WMuBM1eI2_yqBlKaiOg9peelSblW9aa5HiC6v0EmH4hYmhsubiMCEDt-AV6pJLQ7OpJoy4DQwTo/s1600/Mengoa+de+Inma.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6q2IOm6FmHaX6L5_2kITJSbeKV-sQKid5g-YpNsZZkozuQNaIu3sX9lrKW2pqctaG7WMuBM1eI2_yqBlKaiOg9peelSblW9aa5HiC6v0EmH4hYmhsubiMCEDt-AV6pJLQ7OpJoy4DQwTo/s1600/Mengoa+de+Inma.jpg" height="320" width="180" /></a></div>
muy controvertida al principio y que ahora domina la Puerta del Sol de Vigo convertida en un símbolo de la ciudad olívica. Como articulista ocasional, Mengoa, que solía firmar B. D´Ors, siempre encontraba un enfoque peculiar para cualquier asunto de interés que abordase. Así lo hizo notar en "Nin Vila nin Nova", una especie de editorial en el cual argumentaba a favor de un mejor aprovechamiento de los recursos marisqueros de O Esteiro. Él creía que esta riqueza, bien explotada, podía beneficiar a muchas más familias vilanovesas. Después de 5 años, seguimos echando en falta su verbo fácil y su sensibilidad musical en las amenas noches de tertulia. Vilanova es un pueblo más triste y melancólico sin él.B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-70138760203431560412014-03-30T15:16:00.002-03:002014-03-30T15:16:42.715-03:00Presentouse Cuadrante no pazo da Rúa Nova<div class="texto" style="background-color: white; font-family: Arial, sans-serif; font-size: 17px; line-height: 24px !important; padding: 0px 0px 15px;">
O Pazo da Rúa Nova, lugar emblemático para o valleinclanismo, foi o escenario elixido para a presentación do número 27 da revista Cuadrate. O acto celebrouse na capela de San Miguel das Uvas, metade en Vilagarcía e outra metade en Vilanova. Estivo presidido por Xaquín Valle-Inclán Alsina, xunto co alcalde Gonzalo Durán, e o secretario xeral de Cultura, Anxo Lorenzo, entre outros. O director da revista, Francisco Charlín, anunciou a apertura dunha delegación da mesma en Buenos Aires e doutra en México, a modo de embaixadas pola estrita vinculación que tivo o autor das Sonatas con Latinoamérica. Amenizou o inicio e o final do acto o grupo de gaitas Con Grande que cada vez vai mellorando as súas dotes interpretativas e gañándose o aplauso do público. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvLPx6u4rROm5-GX5ESOLcf__Ql0Ms64cbQY4mwKWZzCB3EuTlkX3UDqVcAKU1SlE4-rpt824EPO6V5Os-KIoj47KakVjSjBLPKImg-TGCxx9qtFAeG6fVRLo6VA1vVeMfHPAl56WvDGW6/s1600/Amigos+Valle1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvLPx6u4rROm5-GX5ESOLcf__Ql0Ms64cbQY4mwKWZzCB3EuTlkX3UDqVcAKU1SlE4-rpt824EPO6V5Os-KIoj47KakVjSjBLPKImg-TGCxx9qtFAeG6fVRLo6VA1vVeMfHPAl56WvDGW6/s1600/Amigos+Valle1.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimkrrLFClobUNvd32D1jzlTqXfwqeKxzSgmGV_9ilK1HNXAiv4ujWSobCVRExFXRI2igKGupPaqghSuG-U2BJNU0UAt3M9BSLY38W9pmRQt-eGeBJuXtj8Bmipm2ujmkaXDCTDpcNfcOKd/s1600/Con+Grande.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimkrrLFClobUNvd32D1jzlTqXfwqeKxzSgmGV_9ilK1HNXAiv4ujWSobCVRExFXRI2igKGupPaqghSuG-U2BJNU0UAt3M9BSLY38W9pmRQt-eGeBJuXtj8Bmipm2ujmkaXDCTDpcNfcOKd/s1600/Con+Grande.JPG" height="217" width="320" /></a></div>
<div class="texto" style="background-color: white; font-family: Arial, sans-serif; font-size: 17px; line-height: 24px !important; padding: 0px 0px 15px;">
<br /></div>
B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-8376494893016966792014-03-30T14:52:00.001-03:002014-03-30T14:52:38.169-03:00"Gracias por no matarme"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9A57oNIuc0fKDc988tsNXiNFZ8Hj8DVvQV9JpFVUus_DkFkqPeX3ZeOei4FTa8qRRKQJAeFAy_3liHpLOc0YAh063tDpxe6pnuPVipnQU337zFPwSPVK5EsPTLtk5bvotSgS8uqeWgFwG/s1600/Foto+Galo+colgao.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9A57oNIuc0fKDc988tsNXiNFZ8Hj8DVvQV9JpFVUus_DkFkqPeX3ZeOei4FTa8qRRKQJAeFAy_3liHpLOc0YAh063tDpxe6pnuPVipnQU337zFPwSPVK5EsPTLtk5bvotSgS8uqeWgFwG/s1600/Foto+Galo+colgao.jpg" height="290" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidaka1bfJzamYwvitsmolHX8uTm4ffchX7tSFAqaQucjYeFoowZNI2hQIMecUy20vfdZz77gFunKurJdRXHKYjmcAJvRzZWzrY_1oeueVZmIfVgbcXdm2WdcCUMnPbtpIje1caarV39wuM/s1600/Fotograf%C3%ADa+(21).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidaka1bfJzamYwvitsmolHX8uTm4ffchX7tSFAqaQucjYeFoowZNI2hQIMecUy20vfdZz77gFunKurJdRXHKYjmcAJvRzZWzrY_1oeueVZmIfVgbcXdm2WdcCUMnPbtpIje1caarV39wuM/s1600/Fotograf%C3%ADa+(21).jpg" height="320" width="195" /></a></div>
<div class="MsoBodyTextIndent">
<span lang="PT" style="font-family: "Cambria","serif"; mso-ansi-language: PT; mso-bidi-font-size: 14.0pt;">El arrepentido arousano del
narcotráfico, Manolo Fernández Padín, se confesó ante el periodista televisivo
de moda, Jordi Évole. Con su innata facilidad para comunicar, le explicó al presentador
de <i>Salvados</i> su larga aventura de dos
décadas como colaborador de la justicia, y sus desventuras de los últimos tres
años como “testigo desprotegido”. Los narcos pueden eliminarlo cuando les
plazca y, por eso, Padín les agradeció públicamente que (todavía) “no me hayan
matado”. Si quisieran hacerlo, “les resultaría bastante fácil”, subrayó, tal
como le sucediera al asesinado Manuel Baúlo, otro colaborador de <st1:personname productid="la Audiencia Nacional." w:st="on"><st1:personname productid="la Audiencia" w:st="on">la Audiencia</st1:personname> Nacional.</st1:personname>
</span><span lang="PT" style="font-family: "Cambria","serif"; mso-ansi-language: PT;">En los años 90 Fernandez Padín –junto con Ricardo Portabales- era una
especie de héroe: custodiado por las fuerzas de seguridad del Estado, requerido
por los medios de comunicación, mimado por el juez Garzón, por el fiscal
Zaragoza y por las asociaciones antidroga. Se encontraba a buen recaudo para que no le pasara
nada, pero en 2010 se acabó la “dolce vita”. De pronto, Interior le retiró la
escolta e incluso dejaron de pagarle el alquiler del piso. Lo negaron todos y
pasó a convertirse en un proscrito, en un exconvicto, en un juguete roto del
que conviene apartarse. De poco le sirvió denunciar que el gran proceso de <st1:personname productid="la N←cora" w:st="on">la <i>Nécora</i></st1:personname>
fue “el montaje más escandaloso de la historia judicial española”, y recordar
que “sólo se sostuvo en pie gracias a
los arrepentidos”. </span><span lang="PT" style="font-family: "Cambria","serif"; mso-ansi-language: PT; mso-bidi-font-size: 14.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="PT"> </span><span style="background-color: #fafafa; font-family: Cambria, serif; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">Al cabo de los años vividos, Manolo Galo tiene escritas sus
memorias de proezas y arrepentimientos. Ahora que ya no le pagan de testigo
protegido, quiere plasmar sus andanzas en un libro y en una película. Su vida
es de novela negra, aunque teñida de pasajes cómicos y grotescos. Manolo era un
chaval de nuestra quinta de Vilanova, sensible e introvertido. Cuando tenía
poco más de 23 años sobrevivió a una ingesta de </span><i style="font-family: Cambria, serif; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">tripis</i><span style="background-color: #fafafa; font-family: Cambria, serif; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"> (LSD) potenciados con alcohol. Desde entonces, desempeñó
seis trabajos eventuales en dos ayuntamientos. Fundó una asociación cultural y
se fumó la pasta de los socios en un viaje. Probó casi todas las drogas –legales
e ilegales- que rulaban en la movida de los 80. Organizó exposiciones y pintó
con brocha gorda edificios públicos. Fue oficinista de una empresa de
construcción hasta que lo despidieron. Se encargó del pabellón de deportes de
Cambados hasta que lo cesaron. Pasó por un divorcio y varios desengaños.
Desmoralizó a un puñado de psiquiatras. Hizo un </span><i style="font-family: Cambria, serif; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">master</i><span class="apple-converted-space" style="font-family: Cambria, serif; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;"> </span><span style="background-color: #fafafa; font-family: Cambria, serif; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">en supervivencia como currante
fracasado en Australia y Canarias. Regentó un pub de ambiente rockero. Ejerció
cortos periodos de peón destajista en el boom canario del ladrillo. Durmió
tirado en barrios arrabaleros de Sidney y en playas de Lanzarote. Mientras se
dedicaba al marisqueo aspiraba a ser contrabandista tabaquero. Fue correo traficante
de hachís y cocaína. Lo apresaron y Garzón lo convirtió en el principal arrepentido
del macroproceso </span><i style="font-family: Cambria, serif; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">Nécora</i><span style="background-color: #fafafa; font-family: Cambria, serif; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">. Cobró de los
fondos reservados del Estado durante 20 años, pero sin seguridad social. Fundó
una familia y es padre de dos hijos. En los últimos tiempos se moría de
cirrosis galopante hasta que un trasplante de hígado lo resucitó…</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<span lang="ES-TRAD" style="background-color: #fafafa; font-family: Cambria, serif;">Para ser la vida y milagros de un chaval de la “generación
perdida” ¿qué más se puede pedir? Si no le publican el libro ni le producen la
película será porque agoniza el mundillo editorial y porque se desintegra en
bodrios el cine español.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<b><span lang="ES-TRAD" style="background-color: #fafafa; font-family: Cambria, serif;">
El Correo Gallego 30-3-2014</span></b><b><span lang="PT" style="font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span></b></div>
<br />B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-27106629912111903892014-01-01T15:54:00.000-04:002014-01-01T15:54:13.083-04:00Brindamos polo 2014<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDj2u16Sl-C7069ssfZ0NHELJXmKwcBj7v4awz37qsgx7bYrci6CnBGzsjB8UZNTr8oBnP9vQVGmd661WBQHSKiRdg5i7UdqM1mJr61k4enuKCqZEij_6dQfQsKwV0K-Rp781s-FB9y7vv/s1600/Brindis+a%C3%B1os+nuevo2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDj2u16Sl-C7069ssfZ0NHELJXmKwcBj7v4awz37qsgx7bYrci6CnBGzsjB8UZNTr8oBnP9vQVGmd661WBQHSKiRdg5i7UdqM1mJr61k4enuKCqZEij_6dQfQsKwV0K-Rp781s-FB9y7vv/s320/Brindis+a%C3%B1os+nuevo2.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQVT1NIGwbShDLeE0k0lizak3Jkm3DgRxV3ZICeabQtErnP1AW2vAGwrjQvJXCE_j4elAk0kqsVa50hH2CkS43nsaIHxoQ7sbRvUqGwhWYvNt2a9zRsBmZfWmz_EAFw32F8Vue6mOx9ohD/s1600/O+Cabo+mar+cheo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQVT1NIGwbShDLeE0k0lizak3Jkm3DgRxV3ZICeabQtErnP1AW2vAGwrjQvJXCE_j4elAk0kqsVa50hH2CkS43nsaIHxoQ7sbRvUqGwhWYvNt2a9zRsBmZfWmz_EAFw32F8Vue6mOx9ohD/s320/O+Cabo+mar+cheo.jpg" width="320" /></a></div>
A noite de fin de ano brindamos porque o 2014 sexa mellor que o 13 emais pola amistade de toda una vida. Brindamos no Áncora porque ó longo do tempo soubemos compartir a fantasía, porque fixemos pequeñas loucuras sen pararnos a disipar as dúbidas. Brindamos para seguir sabendo como disfrutar das cousas sinxelas, para seguir sumando vida aos nosos anos e por deixar que siga voando a imaxinación. Brindamos pola serenidade e por manter o rumbo firme cando toca facer frente ó temporal. Por certo, que comeza o 14 cunha boa treboada. Como podedes ver na outra foto o mar estaba de bote en bote case a ras do peirao da Farola do Cabo. B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-16444139938782497752013-12-25T08:26:00.002-04:002013-12-25T08:26:33.766-04:00Excursión ó Xirimbao<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ0VuH68pOKhhbUrIx-i82bn9Y_HcfgRlRzVi7NGCMwLcJsAWw62uu0QR8FvAhgs3PKrLn0Eomgef2DZGk1eCpmi92aNv6SjX8_U2RRE88wkoYyNiGK5RiqXB8Aq4u2WGxogU_9m_8vtD8/s1600/Xirimbao+1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ0VuH68pOKhhbUrIx-i82bn9Y_HcfgRlRzVi7NGCMwLcJsAWw62uu0QR8FvAhgs3PKrLn0Eomgef2DZGk1eCpmi92aNv6SjX8_U2RRE88wkoYyNiGK5RiqXB8Aq4u2WGxogU_9m_8vtD8/s320/Xirimbao+1.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUxPc-b-mVkEc5Hj9ZnPU4LebC0MhqLnh36M5-7nyV6OvGs5c7h7l5Hzp1VIDH5q-fwGDGpOsDa9-_2mxvFyEJhyQueLY-vCv3Yrw-vOLLjC2GySWtnJv8zNMf5kf473e3LYKRl-1b1bqL/s1600/Xirimbao+2.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUxPc-b-mVkEc5Hj9ZnPU4LebC0MhqLnh36M5-7nyV6OvGs5c7h7l5Hzp1VIDH5q-fwGDGpOsDa9-_2mxvFyEJhyQueLY-vCv3Yrw-vOLLjC2GySWtnJv8zNMf5kf473e3LYKRl-1b1bqL/s320/Xirimbao+2.JPG" width="320" /></a></div>
Estas fotos tomáronse na ponte colgante do Xirimbao, onde disque ía pescar Franco os salmóns. Son do ano 1982 e fixéronse durante unha das excursións que organizamos para coñecer os arredores de Santiago. Saimos por primavera cando o soliño comezaba a quentar un chisco. Era moito mellor que deixarse quedar no piso apretando os cóbados. Hai outras do mirador do monte Pedroso, onde saimos os mesmos: Jandro, Moncho, Miguel e Leiro. <br />
<br />
<br />B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-91802792144821656032013-09-15T08:08:00.001-03:002013-09-15T08:12:25.688-03:0050 anos de amistade<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnCpOWYFgwtTwS9b8k_GrBciRzlenohoVHk1of4DGps59NGgsbKAY-BZN1I9EHbX50udj5BMNcYXi65uADU7mkyWn5GD7h0nl0psYD4A9-D97iNBt-9a9vlumPjpoMzMY-SXQIC4g8fzu0/s1600/Cena1+1+2013+Pasp..jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnCpOWYFgwtTwS9b8k_GrBciRzlenohoVHk1of4DGps59NGgsbKAY-BZN1I9EHbX50udj5BMNcYXi65uADU7mkyWn5GD7h0nl0psYD4A9-D97iNBt-9a9vlumPjpoMzMY-SXQIC4g8fzu0/s320/Cena1+1+2013+Pasp..jpg" width="320" /></a></div>
Despois de cumprir, máis ou menos, 50 anos de amistade inquebrantable, o último venres de agosto celebramos a cea número 30 ou 31 da nosa historia. Non estamos seguros de que estes encontros gastronómicos comezaran en 1982 ou en 1983. O que sí recordamos é que estas paparotas, organizadas para consolidar a fraternidade dos TH, fundáronse nunha reunión no bar Santos onde organizamos o primeiro xantar que ó ano seguinte rematou sendo cea oficial no Paspallás. Esta vez optamos por volver as orixes e acordamos deleitarnos degustando as delicatessen que elabora unha das mellores cociñeiras do Salnés. Algúns andades de viaxe nestas datas, pero iso non nos fai esquecer que, un ano máis, Vilanova celebra as festas patronais da Pastoriza. Esta foto que nos fixo Dante (todos moi juapos) é unha boa postal de felisitasión. <br />
<br />B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-69372719147654297072013-08-24T18:52:00.003-03:002013-08-24T18:52:31.071-03:00La Vuelta que partió de una batea<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZoLcpm-jaIo8a_gb7EB1K0d77X2CGfEqG-io53t2YLIfFg7AS2cAqqRN_Kc1ZIK08EyssVtn9HmWzXQQ9MfOxzXOaxvMUOSfgfiE8MezNiyKV9nUZVwXcI-KMPBl2z7sxRVaPz8KzvLMv/s1600/Curva+de+Leiro.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZoLcpm-jaIo8a_gb7EB1K0d77X2CGfEqG-io53t2YLIfFg7AS2cAqqRN_Kc1ZIK08EyssVtn9HmWzXQQ9MfOxzXOaxvMUOSfgfiE8MezNiyKV9nUZVwXcI-KMPBl2z7sxRVaPz8KzvLMv/s320/Curva+de+Leiro.JPG" width="320" /></a>En 1965, no sé si os acordáis, los profesores del Grupo Escolar José Antonio, D. Enrique Longa, D. Arturo Esperón y D. Rafael, nos llevaron de paseo hasta el cruce de la Molinera (Caleiro). Era una actividad que consistía en contemplar el paso de la Vuelta Ciclista a España. Fue visto y no visto, pero aquel carrusel de camisetas coloristas resultaba muy atractivo. Aquella etapa Pontevedra-Lugo la ganó un esprinter belga llamado Rick Van Looy, pero la Vuelta del 65 la conquistó el gran Raimond Poulidor. Cuarenta y ocho años después de aquella visión fugaz, la Vuelta partió de Vilanova y transformó este 24 de agosto de 2013 en una fecha histórica. La puesta en escena resultó muy original, pues la rampa de salida estaba instalada sobre una batea. Este icono de la economía de nuestras Rías atrajo gran parte de la atención de los espectadores que no se cansaron de fotografiarla. La retransmisión de TVE fue magnífica con un amplio despliegue de imágenes aéreas que reflejaron la belleza del paisaje arousano. Desde el helicóptero se puede comprobar lo que decía Julio Camba, que Vilanova es un gran barco abarloado a Vilamaior-O Castro por babor, y A Pastoriza-A Basella por estribor. La proa está en o Cabo y la popa en el Montiño. La foto fue tomada en la curva de Vilamaior, después del bar Snob en dirección al Esteiro.</div>
<br />B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-47713754612692297562013-07-20T19:44:00.000-03:002013-07-20T19:44:40.943-03:00Acampada en Ceuta<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn97AfhWQnciHS11yLsW_nuSC_aIs1xBt-afQQRJasj-gh0Y1W0ODW2WR3NVOp93s-fGCSN-kDGrnTkz03JszPuBMUNR-TVlWeTTF5b06OdkF4MBlcaY3bh4pLr0NK2ZzclOtlxI5ikoU6/s1600/Ceuta+OJE+75.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="292" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn97AfhWQnciHS11yLsW_nuSC_aIs1xBt-afQQRJasj-gh0Y1W0ODW2WR3NVOp93s-fGCSN-kDGrnTkz03JszPuBMUNR-TVlWeTTF5b06OdkF4MBlcaY3bh4pLr0NK2ZzclOtlxI5ikoU6/s400/Ceuta+OJE+75.jpg" width="400" /></a>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Calibri;">Estos días encontré una foto de
la que ya casi ni me acordaba. Tiene treinta y tantos años. Es de una acampada
de OJE en Ceuta. Aquí hay chavales de varias provincias: León, Gerona, Tarragona,
Salamanca, Ceuta, Pontevedra. Aparece nuestro inolvidable Mengoa, iluminado por
un rayo de luz que se coló en el objetivo de la Kodak. Como sabéis, Nito tenía
madera de líder y trabó amistad con muchos de ellos, aunque la acampada apenas
duró dos semanas. En ese corto espacio de tiempo vivimos momentos interesantes,
como una escapada nocturna que acabó con dos legionarios <i style="mso-bidi-font-style: normal;">safándonos</i> de meternos en un lío. Cuando Nito andaba cerca la vida
era emocionante y podía ocurrir cualquier cosa. Van a cumplirse 4 años de su
marcha. Queremos que siga presente en nuestras vidas y por eso tiene sentido
este blog. Reconforta pensar que, cuando ya no estemos, alguien siga
recordándonos y haciéndonos presentes. También encontré anotada en un viejo
cuaderno una idea que compartía con Nito y que habíamos comentado cuando él ya
era padre y yo aspiraba a serlo. Ambos creíamos que “el verdadero héroe no es
el que abre nuevos caminos o el que conquista territorios inexplorados; el
verdadero héroe es el que renuncia a su libertad por amor y por sacar adelante
una familia”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-89106006696960861222013-02-08T15:05:00.002-04:002013-02-08T15:05:33.006-04:00Luces de neón
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Todo empezó un sábado primaveral. Nos
aburríamos al salir del cine y, casi sin darnos cuenta, estábamos acodados a la
barra de Totem. Era nuestra primera vez y pedimos un San Francisco, un
combinado <i style="mso-bidi-font-style: normal;">light</i> que ni colocaba ni
mucho menos invitaba a pecar. Sonaba el <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Hotel
California</i>, de Eagles. Sin saberlo estábamos escuchando el que sería tema
central de la banda sonora de nuestra juventud. Lo primero que aprendimos fue
que la discoteca podía ser un lugar agradable si tenías una aspirina a mano. Y,
sobre todo, comprobamos que su fama de “lugar de perdición” era muy discutible.
(Frase tópica para impresionar a las niñas: “Dile a mamá que a quien quiere
echarse a perder le vale cualquier sitio”).<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu3fr3yy4cPqHhIjjoWTzspIw9Q0j2wZqfDceYfsUDx_yxhNI8btQBAE4sZ3FBy3jWkMtsLTvPbWFU54WtCdvWOwWAX97dAtba3eWmMkslvhg5fPhiGlCHGGlh0J0XgPRL8Q4FSkKS13ND/s1600/Pav%C3%ADa+De+fiesta+3.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu3fr3yy4cPqHhIjjoWTzspIw9Q0j2wZqfDceYfsUDx_yxhNI8btQBAE4sZ3FBy3jWkMtsLTvPbWFU54WtCdvWOwWAX97dAtba3eWmMkslvhg5fPhiGlCHGGlh0J0XgPRL8Q4FSkKS13ND/s320/Pav%C3%ADa+De+fiesta+3.jpeg" width="226" /></a></div>
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Desde aquel sábado de 1976 la vida
empezó a ser de otra manera. Las discotecas fueron el centro de una revolución
tranquila. La mayor conquista de aquellos maravillosos antros fue que
democratizaron el arte de ligar. Los tímidos, y las tímidas, también merecíamos
una oportunidad al margen de las verbenas. Tony Manero mitificó con destellos
de neón la <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Fiebre del Sábado Noche</i> y
Donna Summer nos enseñó con <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Lets Dance</i>
que bailar no era tan difícil. Porque en las discos se bailaba, se bebía y se
ligaba, no siempre por este orden y casi nunca en exceso. En Totem dimos
nuestros primeros y dubitativos pasos, guiados por el Travolta y la Newton John
de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Grease</i>, pero pronto descubrimos la
magia sugerente de otros templos de luz cegadora y sonido intenso. Seguíamos
siendo jóvenes que amábamos el amor, y necesitábamos el puente que ideó Paul
Simon para cruzar sobre aguas turbulentas. <o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;"><span style="font-family: Calibri;">Durante aquella fabulosa década
comenzó a gestarse otra movida menos convencional y más arriesgada. Fue una
especie de mito libertario, un emblema de engañoso prestigio. Empezamos a fumar
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">petas</i> y algunos quisieron domar al
caballo salvaje que trotaba desbocado. Rolling, AC/DC, Morrison y Joplin
derrocaron al <i style="mso-bidi-font-style: normal;">totémico</i> Travolta, travestido
en <i style="mso-bidi-font-style: normal;">friky</i>, y nos enseñaron baladas de aventuras
sin rumbo. Aprendimos otras danzas más confusas y también más peligrosas.
Seguíamos siendo jóvenes inquietos y nos sentíamos impelidos a ritualizar
nuestra diversión. Éramos gregarios, esforzados de la ruta que no sabíamos
amar, pero queríamos mucho. Aunque no nos resignábamos a <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>repetir lo mismo cada fin de semana, tampoco podíamos
vivir sin el calor del grupo, sin el romance y los cubatas que destilábamos en Salem,
Beylú, Musgo, Yuma, Kavila, Zao, Scorpio, Canelas… Lo peor de todo fue que
aprendimos a vivir y a morir en el intento. <o:p></o:p></span></span><br />
B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-10674021509442837262013-02-01T15:44:00.005-04:002013-02-01T15:44:56.115-04:00Galo quere morrer en Vilanova<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgBQhtAgw3CtvCJa-MPfvdWXzYZ-KpmOH3UuqQDxk1Hqevb12niajtpd7e4BhBVvlTasa1oncW5WLBoxWeHh1q35sjnjuDrdtDD8HrjqUaKoh2mslcTsPiz8QCK-Q0X2RFo-0Vb61ZHnYy/s1600/GAlo-Isidro.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgBQhtAgw3CtvCJa-MPfvdWXzYZ-KpmOH3UuqQDxk1Hqevb12niajtpd7e4BhBVvlTasa1oncW5WLBoxWeHh1q35sjnjuDrdtDD8HrjqUaKoh2mslcTsPiz8QCK-Q0X2RFo-0Vb61ZHnYy/s320/GAlo-Isidro.jpg" width="233" /></a></div>
No momento de escribir este post, Manolo Galo ven de regreso a Vilanova. Fuxe de Madrid, xa non pode máis. Antonte montou un escándalo na Fundación Baltasar Garzón. Berroulle á filla do famoso ex-xuiz da Audiencia Nacional, porque non lle quere ou non lle pode publicar o libro biográfico. Alguén chamou a Policia e viñeron catro patrullas para controlar a Manolo. Dialogou con eles e demostrou que non cometera delito algún. Só berrou un pouco, tal vez insultou. Onte tivo que declarar en Comisaría, pero semella que non hai cargos contra el. Na ruta, ten que parar o coche de vez en cando. A ansiedade non lle permite conducir. Está moi acelerado, pois disque o tratamento do trasplante de figado estalle destruindo a mente. Ainda sabe discernir entre o ben e o mal, pero está a rentes da tolemia. Necesita urxentemente que lle fagan un TAC cerebral (en Madrid non quixeron) para avaliarlle o grado de deterioro mental que padece. El síntese morrer e ogallá sexa unha sensación ficticia. Ven apremiado pola urxencia de vida ou morte e tamén de axustar contas co seu pasado-presente. Ven disposto a sentarse diante da Fundación contra o Narcotráfico e contar a súa verdade. Quere denunciar o abandono emaila incomprensión de cantos lle prometeran axuda e agora danlle a espalda. Quere contar, entre outras cousas, que a operación Nécora foi mentira. Que o fixeron declarar sen avogado e sometérono a presión ("tortura") psicolóxica para que acusara a máis narcos. Que a Portabales escribíronlle un guión de película para interpretar ante o tribunal. Que se inventaron probas e se amañaron testimonios. Nos últimos tempos contactou con Carmen Avendaño, con Garzón, co fiscal Zaragoza, con Antón Reixa, con Felipe Suárez, con moitos periodistas e unhas poucas editoriais. Pero, ó parecer, a súa historia xa non vende. Manolo é un xoguete roto. Usárono mentres servía pero agora xa estorba. Os que antes o eloxiaran como arrepentido que metera en danza a moitos narcos, agora pasan del. Ese desprezo vólvese humillación, pois el cría que merecía outra consideración. Pensa que a sociedade, sobre todo o movemento antidroga, débelles algo ós arrepentidos. Cando menos un recoñecemento, ainda que sexa palabras de ánimo. Pero... Todo é silencio. B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-45070608538772719142012-12-25T09:11:00.002-04:002012-12-25T09:16:31.589-04:00Fin de Año en Santos a las 8.30<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnwlLw-O8QJ0Bvx_xe8B-o8BDLvgXPHcoHiL9pm1MFfOdVjxiVnlM63QNZ4iaaD_jEwiQhgFgoHcvNZvMeZnHZXGI3Hz7Kt3Ot6M5b6GXRW7XW20yPPJ7eZ4qWN27ymc-Scf8bk6VHwQIA/s1600/Sena+informal+2.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnwlLw-O8QJ0Bvx_xe8B-o8BDLvgXPHcoHiL9pm1MFfOdVjxiVnlM63QNZ4iaaD_jEwiQhgFgoHcvNZvMeZnHZXGI3Hz7Kt3Ot6M5b6GXRW7XW20yPPJ7eZ4qWN27ymc-Scf8bk6VHwQIA/s320/Sena+informal+2.JPG" width="320" /></a>Este próximo fin de año toca celebrar la despedida del puñetero 2012 en Áncora, ou sexa na de Santos, ás 20.30 p.m. Al vino de Nochebuena faltaron Sito y Toño Portas, pero asistió Paco Pavía que anda por aquí de visita navideña a la familia. A ver si el lunes 31 acudimos todos, a celebrar que el mundo no se acaba (como dizque predecían los mayas). En esta foto de la cena de septiembre vemos qué manera de perder las formas, al final, cuando los chupitos desatan la risa floja. </div>
<br />B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-25294452312685138692012-11-04T08:10:00.002-04:002012-11-04T08:10:30.735-04:00Casamento dos anos 60<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAsbTqzv-xbE0J2APB8R46pghuM9IuxaseFHKx5ys9K0NVgBcJWMsqCgfZy8JS9-oeuej6NcGsbe7Ym86ZDgStJpDB5KVmcze-I6nClHvTzOqLiDLtTLk6C7Jfi2OI_p7U7o6E-42P8BgZ/s1600/Boda+tio+Jos%C3%A9+Portas.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAsbTqzv-xbE0J2APB8R46pghuM9IuxaseFHKx5ys9K0NVgBcJWMsqCgfZy8JS9-oeuej6NcGsbe7Ym86ZDgStJpDB5KVmcze-I6nClHvTzOqLiDLtTLk6C7Jfi2OI_p7U7o6E-42P8BgZ/s320/Boda+tio+Jos%C3%A9+Portas.png" width="320" /></a>Este é un típico casamento dos anos 60. Neste caso foi José Portas, tío de Isidro, que casou con Maruja. A ver si Isidro nos explica que ano foi: 1964-65? Onde se celebrou o banquete e outros cotilleos. O que máis nos interesa é a cariña de formales que teñen todos, comezando por Nito, seguindo por Isidro, Pilarita, Elenita, Elvi, etc. Por este tempo terían entre 6 e 8 anos, andarían nas escolas do Grupo Escolar emais no Catecismo con Don Ramón. Supoño. A foto é moi boa e custou moito reconvertila a un formato recoñecible para o blog. Merece a pena. </div>
<br />B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-82678474882645151802012-10-30T15:26:00.000-03:002012-10-30T15:26:13.543-03:00La primera boda: Coco y Pilar<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVEH2fPTB0ArTV5LJHcY0s0qu4r9NF1v3TKl4e03Q88z2vwlrOHQuSRDHHhe2TE5OZbCQsNHWDpB3X2-JauXtJ1GRuvgGp292L49DapIjQlaZu2Z1qsAZS6f2M-wZRxMdkfEzSuMnZCXRo/s1600/Boda+Pilarita-Coco.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="227" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVEH2fPTB0ArTV5LJHcY0s0qu4r9NF1v3TKl4e03Q88z2vwlrOHQuSRDHHhe2TE5OZbCQsNHWDpB3X2-JauXtJ1GRuvgGp292L49DapIjQlaZu2Z1qsAZS6f2M-wZRxMdkfEzSuMnZCXRo/s320/Boda+Pilarita-Coco.jpg" width="320" /></a></div>
Fue la primera boda de nuestra generación. Una iniciativa que todos acabamos imitando, porque percibimos que casarse era la mejor opción. Pilarita fue la musa de nuestra pandilla. Todos estuvimos un poco enamorados de ella, cuando el Amor todavía nos planteaba más dudas que certezas. Esta boda ¿na Sirena? fue el principio de una larga serie. Nos sirvió para madurar un chisco y aprender a controlar las hormonas. No recuerdo el orden exacto, pero pronto casarían Javier, Sito, Sesi, Isidro, Tasu, Toño, Leiro, Jandro... El efecto contagioso sólo dejó a salvo a un soltero irreductible. Mellor para el ¿ou non?B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-34726518228080521962012-10-03T14:38:00.001-03:002012-10-03T14:46:20.261-03:00Senadores no Saudade<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl5aRyQGHiP0GdEz4icXi1AdFyqz0ZJ0v0O5FwrZN4evR5bm4KhyphenhyphenMq2duXh9YgYrvteM91o6mqpX-icfq3mSyzjkuKGLEBIPkn1-lfo8LF7ygyrGoujFV0sUKjCow_o6BzJgQBwsxAsTAo/s1600/Sena+formal+1.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhl5aRyQGHiP0GdEz4icXi1AdFyqz0ZJ0v0O5FwrZN4evR5bm4KhyphenhyphenMq2duXh9YgYrvteM91o6mqpX-icfq3mSyzjkuKGLEBIPkn1-lfo8LF7ygyrGoujFV0sUKjCow_o6BzJgQBwsxAsTAo/s320/Sena+formal+1.JPG" width="320" /></a></div>
Vintetantos anos despois seguimos cumprindo coa nosa obrigatoria sena ofisial. Repetimos no Saudade da Carteleira, por terceira edisión consecutiva, e creo que estaredes dacordo en que o pasamos ben. Sempre é un placer xuntarnos porque temos anécdotas que contar, presentes ou pasadas, e o tempo pásanos voando. Tivemos unha noite un pouco máis fresca que a do ano anterior, pero a cociñeira luceuse e brindounos uns moluscos cunha preparación moi sabrosa. Esta vez George non tocou o órgano, pero explicounos unha teoría moi curiosa sobre os problemas da próstata que a nós non nos afectan, pero convén sabelo para cando seamos vellos. A secuencia das fotos é moi divertida, porque empezamos con esta na que intentamos posar en plan serio, pero nas seguintes veredes que a cousa vai dexenerando e acabamos partíndonos de risa. O culpable foi Lemiña, pois empeñouse en demostrar que era máis alto e máis juapo que o resto dos TH. B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-15931418201358670182012-09-23T18:39:00.001-03:002012-09-23T18:39:20.168-03:00Preparando a Sena dos TH<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizh_KNES9NkVEBem_eXASljEh1BIpMP9N29NGiY-mY2FZ1y7ayLJ-MB526Da2MQe12WSsL1VwPAa5ln54-SeJ2KLbmfvFicv1ZIh_0TR86vomLbrfGK6BxuQpn24ybRjhgJ4J0k37NzZS3/s1600/CEnas+Coci%C3%B1a+Isidro.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizh_KNES9NkVEBem_eXASljEh1BIpMP9N29NGiY-mY2FZ1y7ayLJ-MB526Da2MQe12WSsL1VwPAa5ln54-SeJ2KLbmfvFicv1ZIh_0TR86vomLbrfGK6BxuQpn24ybRjhgJ4J0k37NzZS3/s320/CEnas+Coci%C3%B1a+Isidro.JPG" width="232" /></a>Estamos procurando orjanisar a Sena dos históricos TH para o vindeiro venres 28 de setembro. Estamos preto de alcansar os 30 anos desde a primeira sita jastronómica. Os senadores que non poidan vir que avisen con tempo, porque ainda se podería aprasar a paparota para o primeiro venres (5) de outubro. Os convidados poden concurrir de paisano, ben vestidos, de traxe ou etiqueta como nas famosas festas na casa de Isidro. Temos que buscar ainda quen nos prepare as tortillas, porque nós levamos demasiado tempo sen practicar o arte culinario. Esta semana falamos e desidimos. Apertas.</div>
<br />B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-54748506581780243382012-09-23T08:13:00.001-03:002012-09-23T08:22:19.619-03:00O piso de Gago en Santiago<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitzs47QwyN2TPCtHXuQ2M0PbrXLFfj3fsBKKj2l0oLONO_5CevU220BDT_98i6fv1iL3b5OvRlKo13sSJm28TVbCAFvklbpHf8UNppqmXUeQXNG8RpFL4WyVRf3QLPovK7U8uM-40hq_pT/s1600/Piso+pandilla.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="236" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitzs47QwyN2TPCtHXuQ2M0PbrXLFfj3fsBKKj2l0oLONO_5CevU220BDT_98i6fv1iL3b5OvRlKo13sSJm28TVbCAFvklbpHf8UNppqmXUeQXNG8RpFL4WyVRf3QLPovK7U8uM-40hq_pT/s320/Piso+pandilla.JPG" width="320" /></a></div>
-Perdón pola rima.<br />
Estes chavales disque estudiaban en Santiago. Para máis señas, no piso de Gago, avenida de Vilagarcía número... O que se di estudiar non estudiaban moito, pero viviron momentos de alta intensidade (por dicilo dalgún xeito). Aprenderon as tarefas do fogar, daquela maneira, pois conviviron lonxe da protección materna. Aprenderon instrucción casi militar, con longas e madrugadoras sesións de <em>footing</em> -dirixidas por Alberto- que remataron tras un susto en forma de neumotorax. Sentiron que as noites eran aliadas das súas ansias de diversión. Aliadas que lles facilitaban lucidez para abordar temas trascendentes -ou triviais-, para divagar, para xogar veniais partidas de poker, para ir ou vir de copas e de manifas. Foron 3 anos de experimentación que lles permitiron recoñecerse e irse facendo adultos. Nesta foto está Quique (q.e.p.d.), pero faltan Chopi e Mengoa. B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-876013139113501445.post-90506451355852259652012-09-11T20:16:00.001-03:002012-09-11T20:16:23.329-03:00Vista aérea dos anos 60<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPFB3REPHgphucGJcZdHG-eB0Y9kOoczGStj9AcWFX0bdlBMtisN0OWu-mZ3GFucOwPIY6yeKg65WfB7YKVbcuY6sf50HPbhq928FrmWK5q-EDfVWV6nI0Xuk6PAl9Q0CPJuP7IOcCci2s/s1600/Vilanova+anos+60.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPFB3REPHgphucGJcZdHG-eB0Y9kOoczGStj9AcWFX0bdlBMtisN0OWu-mZ3GFucOwPIY6yeKg65WfB7YKVbcuY6sf50HPbhq928FrmWK5q-EDfVWV6nI0Xuk6PAl9Q0CPJuP7IOcCci2s/s320/Vilanova+anos+60.jpg" width="320" /></a></div>
Esta é unha fermosa vista aérea en cor da Vilanova dos anos 60. Ten unha boa definición. Pódese aprezar un trazado moi diferente da línea litoral comparándoa coa actual. Ainda non se recheara a preciosa ensenada que dividía O Castro de Vilamaior, dous núcleos mariñeiros ben diferenciados. Acababan de rematar o grupo escolar novo e estaban construindo o edificio do bar Snob, frente ao cine Coliseo. O edificio do Club tamén estaba recén rematado, igual que o da Caixa de Aforros de Vigo. Vense as catro chimeneas das fábricas: Don Antonio e Paladar na Basella, Sucesores no Cabo e Lafuente no Castro (falta a da Industrial Salazonera). Xa existían unhas poucas bateas, ainda que mal ordenadas. En xeral era unha Vilanova máis pobre pero mais veneciana, de maior raigame mariñeira e entrañable. B.Leirohttp://www.blogger.com/profile/14265663371234090930noreply@blogger.com0